Beste vrienden,
In 1977-1978 ging ik met mijn uitwisselingsorganisatie AFS voor een jaar naar de VS. Een hele spannende onderneming in die tijd: een jaar lang écht weg van je familie en al het vertrouwde, immers, er was toen geen contact mogelijk via e-mail en Whatsapp. Bellen was te duur en brieven schrijven naar iedereen nam veel tijd in, wachten op antwoord duurde 2 tot 3 weken! Het viel niet mee, zeker in het begin niet. Het was moeilijk om aan elkaar te wennen, maar na enige tijd voelde ik me er helemaal thuis. Nog steeds, al 40 jaar, heb ik contact met mijn gastfamilie. We hebben elkaar over en weer al enkele maIen bezocht en blijven elkaars leven volgen. Als ik ze zie voel ik dat ik er nog steeds bij hoor en dat ze mijn gezin ook omarmt hebben.
In 2005 wilden we als gezin meedoen met het programma en kregen de Australische Verity in huis: een geweldige ervaring! Een begin van jaren vol avontuur, afwisseling, nieuwe indrukken, veel anekdotes, samen leren en groeien en vooral van gezinsuitbreiding. Want Verity (Australië), Kerem (Turkije), Julia (Wallonië) en dit jaar Mila uit Denemarken, en voor even Emmie (Frankrijk) en Carolina uit Argentinië, zijn ieder op hun eigen manier onderdeel geworden van ons gezin. Ze kletsten, kookten, leerden Nederlands, maakten vrienden, durfden ja (soms ook nee) te zeggen tegen nieuwe dingen en om te gaan met onze Nederlandse humor, openheid en eerlijkheid.
Het ging natuurlijk niet allemaal over rozen. Ook op hen moest er wel eens gemopperd worden over té veel computer- en telefoongebruik. Ook zij moesten aangespoord worden om hun spullen op te ruimen. En natuurlijk geef je een deel van je privacy op. Wat er tegenover staat is een wereldfamilie: kinderen uit een heel ander stukje wereld die eigen voelen, die we nog steeds als dochters/zoon (en zussen) zien en die meer kleur aan ons leven hebben gegeven. Het moeilijkste van een jaar als gastgezin is niet het wennen aan elkaar in het begin, maar het soms hartverscheurende afscheid op Schiphol.
Wij hadden deze ervaring niet willen missen!! Eigenlijk gunnen we nog heel veel gezinnen een AFS bonuszoon of dochter.
Moet je een bijzonder gezin zijn? Wat nodig is, is een of twee ouders (de samenstelling maakt niet uit), de zin om iemand te leren kennen, een plek aan de eettafel (waar menig bijzonder gesprek wordt gevoerd), een arm om de schouder of een knuffel als ze dat af en toe eens nodig hebben, een beetje humor en inlevingsvermogen, en veel gezond boerenverstand. Dat alles is meer dan genoeg om een AFS-ser een thuis te geven.
Ik zou iedereen ook zo’n mooie ervaring willen laten hebben en hoop dat ik hierbij kan inspireren om de knoop door te hakken en gastgezin te worden voor één van onze AFS-sers.
Wil je meer weten over de AFS deelnemers die we hopen te plaatsen, neem dan contact op met me via Facebook en kijk op www.afs.nl Voelt een jaar te lang – begin dan als welkomgezin voor de eerste 3 maanden. Dan kan je rustig kijken of het past.
Hopelijk mogen we jullie blij maken met één van de enthousiaste, gemotiveerde en in spanning afwachtende AFS uitwisselingsscholieren die in augustus naar Nederland komen.